ขอฉันนะ ตับ ม้าม ปอด ไต และ หัวใจของคุณ



ฉันไม่ผิดหรอก ก็คุณเป็นคนมอบ ตับ ม้าน ปอด ไต และหัวใจ ให้ฉันแล้ว คุณถามฉันเองว่ารู้ไหมนอกจากหัวใจแล้วอวัยวะส่วนไหนอีกที่ดูดี ๆ มันก็มีส่วนคล้ายกับหัวใจของคนเรา พอฉันบอกไม่รู้ คุณก็เริ่มต้นหยิบกระดาษขึ้นมาวาดรูปอวัยวะภายในทีละชิ้นให้ฉันดูว่ามันคล้ายหัวใจยังไง

เริ่มจากหัวใจ อันนี้ฉันรู้จักดี มันคือหัวใจ และคุณบอกฉันว่ามันคือหัวใจของคุณ



รูปที่สอง ปอดทั้งสองข้าง คุณเพียงแค่วาดมันพลิกขึ้นลงสลับกัน มองดูใหม่มันก็คือหัวใจ ทำเอาฉันนิ่งอึ้งหยุดหายใจไปชั่วขณะ

รูปที่สาม ไตที่มีสองชิ้นให้เอาแนวติดท่อส่งหลอดเลือดแดงกับดำตั้งขึ้น จะมองเห็นเป็นรูปหัวใจป้อม ๆ สั้น ๆ น่ารัก ๆ คุณนี่ช่างแสนจินตนาการ มันทำให้ฉันอมยิ้มไม่หุบเลย

รูปที่สี่ คุณก็วาดรูปตับ บอกมันคือหัวใจครึ่งดวง ฉันถึงกับร้องว้าวสุดทึ่งกับความคิดของคุณจริง ๆ

รูปที่ห้าชิ้นสุดท้ายก็คือ ม้าม คุณวาดรูปเหมือนกับไตเท่านี้ก็คือหัวใจดวงเล็กแล้ว ฉันจำได้ว่าฉันตื่นเต้นหัวใจพองโตจ้องใบหน้าเปื้อนยิ้มของคุณ ถามว่าคิดได้ยังไงมันสมองของคุณช่าง ครีเอทเสียจริง เราหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุุข

พอคุณยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับฉันพร้อมกับพูดว่า หัวใจทุกดวงที่อยู่ในร่างกายนี้และเอานิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกของตัวเองขอมอบให้ฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าเลยคุณก็เห็น ซาบซึ้งกับการกระทำของคุณมาก ยังจดจำวันนั้นได้ดีมันติดตาตรึงใจมาตลอดจนทุกวันนี้ ฉันไม่ผิดหรอก ฉันเพียงแค่เอาสิ่งที่คุณมอบให้ฉันไว้ดูต่างหน้าแทนคุณ

ความจริง คุณบอกกระเพาะปัสสาวะก็เหมือนรูปหัวใจ ถึงแม้คนทั่วไปเห็นมันมีลักษณะคล้ายบอลลูนก็ตาม แต่คุณเลือกไม่เขียนให้เหตุผลว่ามันไม่อยู่ล้อมรอบหัวใจ และไกลหัวใจเกินไปไม่วาดดีกว่า มาถึงเวลานี้ฉันนึกดีใจคุณไม่วาดรูปกระเพาะปัสสาวะให้ฉันด้วย ไม่งั้นมันคงลำบากกับฉันแน่เลยที่ต้องเอาอวัยวะส่วนนั้นมาเก็บรักษา

เวลานี้ทุกคนคงวุ่นวายกับการเสาะหาตัวคุณเป็นใคร แล้วใครฆ่าคุณ แต่คุณไม่ต้องห่วงนะ เรื่องราวของเราสองคนต้องเป็นความลับตลอดกาล ไม่มีใครมาเอาหัวใจทุกดวงของคุณไปจากฉันได้ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้หัวใจทุกดวงของคุณอยู่กับฉัน… หลับให้สบายเถิด ขอฉันนะ ตับ ม้าม ปอด ไต และหัวใจของคุณ



+++++++++++++



ภายในห้องชันสูตรศพ ที่มีอุปกรณ์เครื่องมือผ่าตัดครบทุกอย่างสำหรับการชันสูตรพลิกศพ กลิ่นคาวเลือดปะปนมากับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ชายปริศนาร่างหนึ่ง ไม่ทราบชื่อ คาดว่าน่าจะเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า 24 ชั่วโมง อายุประมาณ 30-35 ปี สูง 168 เซนติเมตร น้ำหนัก 66 กิโลกรัม ผิวสองสี ผมสั้นสีดำใบหน้าถูกกรีดโดยรอบถลกหนังหน้าออกจนเห็นกะโหลก ลูกตา และ ฟัน มีเนื้อเยื่อสีแดงเต็มไปด้วยเลือดติดอยู่จนดูไม่ออกเค้าหน้าเดิมมีลักษณะเช่นไร นอนหงายเหยียดตรงอยู่บนโต๊ะชันสูตรศพกลางห้อง ร่างกายเปลือยเปล่า บริเวณข้อเท้าและข้อมือมีรอยแดงช้ำห้อเลือดน่าจะเกิดจากการใช้เคเบิ้ลไทร์สายรัดพลาสติกไนลอนรัดไว้จนแน่น ปลายนิ้วมือทุกนิ้วถูกเฉือนออกไม่หลงเหลือลายนิ้วมืออยู่เลย ส่อเจตนาชัดเจนคนร้ายรายนี้ไม่ต้องการให้รู้ว่าผู้ตายเป็นใคร บริเวณลำตัวตั้งแต่หน้าอกถูกของมีคมกรีดยาวลากไปถึงช่องท้องแนวตั้งประมาณสิบห้าเซนติเมตร

ศพถูกพบวันนี้ตอนเช้ามืดเวลาประมาณ 05:35 น. ในสภาพถูกมัดมือมัดเท้าตัวงออยู่ในถุงขยะใบใหญ่สีดำซ้อนสามชั้นวางไว้ใกล้กับถังขยะริมถนนเยื้องหน้าหมู่บ้านฟ้าสวย ติดกับถนนย่านนนทบุรี ผู้พบศพรายแรกคือเจ้าหน้าที่กวาดถนน เห็นถุงดำวางอยู่คิดว่าใครเอาอะไรมาทิ้งไม่ลงถังจึงมาเปิดดู กลายเป็นศพสภาพเปลือยล่อนจ้อนใบหน้าถูกถลกหนัง หน้าท้องถูกกรีดเป็นทางยาวมีรอยเย็บจึงรีบโทรแจ้งตำรวจ

“อะไรหายไปอีกหมอ นอกจาก ปอดสองข้าง กับหัวใจ”

ร.ต.ท. วันชัย กัณฑ์ตะเมฆ หรือผู้หมวดวันชัย รูปร่างบุคลิกดี ดวงตากลมโต นัยน์ตาฉายแววความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามนายแพทย์ สวมชุดคลุมสำหรับใช้ในห้องผ่าตัด ใบหน้ามีผ้าปิดจมูกและปาก ใส่หมวกพลาสติกสีขาวคลุมศีรษะเพื่อป้องกันสิ่งปนเปื้อนในวัตถุพยานหลักฐาน ถามคุณหมอคมสันด้วยอาการร้อนรน

“ใจเย็น ๆ หมวด ขอเวลาผม สองนาที”

นายแพทย์คมสันผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์นิติเวชศาสตร์ สามารถรู้จักอวัยวะทุกชิ้นส่วนในร่างกายมนุษย์ต่อให้หลับตาคลำเพียงแค่ได้สัมผัสก็ตอบได้อวัยวะส่วนนั้นคืออะไร เหลือบตาขึ้นมอง ร.ต.ท. วันชัย ผ่านแว่นสายตาไร้กรอบทรงสี่เหลี่ยม ก่อนจะหันกลับมาสนใจอวัยวะต่าง ๆ ในมือที่สวมถุงมือยางเรียบร้อย ภายในช่องท้องว่ามีอะไรสูญหายไปบ้างนอกจากปอดและหัวใจ ซึ่งทราบกันก่อนหน้านี้แล้ว งานนี้ทำเอาจ่าเกิดลูกน้องติดตามผู้หมวดวันชัย รู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอมกับภาพดังกล่าวจนรีบขอตัวออกมาสูดอากาศภายนอกแทน

“ตับ”

“อะไรนะหมอ”

“เดี๋ยวนะ ไต สองข้างก็หายไปด้วย”

“อะไรของมัน” ใบหน้ามีคำถามปะปนสยดสยองเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกมืดแปดด้าน กับคนร้ายรายนี้ที่เขาไม่รู้อะไรเลยแม้กระทั่งชื่อของผู้ตาย

“แปลก แปลกมาก” เงยหน้าขึ้นสบตากับผู้หมวดวันชัยด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์กว่าเดิม

“อะไรอีกหมอ”

“ม้ามก็หายไปด้วย”

“หือ ม้ามเนี่ยนะ” ขมวดคิ้วเข้าหากันเพ่งไปยังใบหน้านายแพทย์ชนิดเต็มไปด้วยคำถาม

“มันเอาไปทำไมหมอ” เผลอถามคำถามที่รู้อยู่แล้วต้องไม่ได้คำตอบ

“ผมไม่รู้ นั่นมันหน้าที่หมวดต้องค้นหาความจริง”

“มีอะไรทำให้ผมเซอร์ไพรส์มากกว่านี้อีกไหม”

“หมดแล้ว สรุปชิ้นส่วนอวัยวะหายไปของผู้ตายคือ ตับ ม้าม ปอด ไต และ หัวใจ” นายแพทย์คมสันจัดเก็บอวัยวะทุกส่วนของผู้ตายให้เข้าที่ตามเดิมก่อนจะถอนมือออกมาจากช่องท้อง

“คนร้ายมันเอาพวกนี้ไปทำไมนะ” ครุ่นคิดพึมพำออกมาเบา ๆ คุยกับตัวเองอีกครั้ง

“มีอีกอย่างที่ผมสันนิษฐานว่า…”

ประโยคนั้นทำให้ ร.ต.ท. วันชัย หวาดหวั่น หันขวับจ้องหน้าอีกฝ่าย “หมอทำให้ผมกลัวนะ”

“ผู้ตายไม่มีบาดแผลตรงไหนเลยนอกจากรอยกรีดหน้าท้อง เย็บแผลด้วยเข็มเย็บแผลในห้องผ่าตัด แต่ใช้ด้ายเย็บผ้าทั่วไปพอไม่ให้ไส้กับอวัยวะส่วนอื่นไหลออกมากองภายนอกข้อนี้ต้องขอบคุณคนร้ายนะ อีกอย่างการสูบฉีดเลือดจากหัวใจยังคงทำงาน ดูจากยังมีการไหลเวียนของเลือดเป็นปกติดีก่อนการตัดเอาหัวใจออกไป ผมคิดว่าคนร้ายต้องการให้ผู้ตายรับรู้และทรมานก่อนตาย โดยการตัดเอาตับ ม้าม ปอด ไต ออกไปก่อนจะตัดเอาหัวใจเป็นขั้นตอนสุดท้าย”

“อะไรนะ ในระหว่างตัดเอา ตับ ม้าม ปอด ไต ผู้ตายยังหายใจอยู่” ร.ต.ท. วันชัย ถึงกับเบิกตากว้างโพล่งคำถามออกมาด้วยอารามไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เขาได้ยินคือเรื่องจริง

“ใช่”

“นี่มันมนุษย์ หรือตัวอะไรกันแน่”

“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าให้ผมจินตนาการนะ พอคนร้ายใช้มีดชนิดไม่มีฟัน จะว่าไปมันก็ดูคล้ายมีดด้ามนี้เลยที่เปิดแผลหน้าท้อง…” นายแพทย์คมสันหยิบมีดผ่าตัดด้ามหนึ่งเต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายดู

“มีดผ่าตัดเหรอ” ผู้หมวดวันชัยมีสีหน้าฉงนรีบถามต่อ

“คือลักษณะการกรีดแผลตอนวางมีดครั้งแรกยาวประมาณสามนิ้วมันเรียบมากคล้ายคนเคยใช้มีดมาก่อน แต่มันเหมือนเขาหยุดไปแล้วเริ่มลงมือกรีดใหม่คราวนี้รอยกรีดมันต่างกับครั้งแรกคล้ายต้องกรีดซ้ำทำให้เกิดแผลเป็นคลื่นดูเหมือนคนไม่เคยใช้มีด ตอนทำมือน่าจะสั่น ๆ ด้วย และรอยที่ข้อมือข้อเท้าคงถูกมัดไว้จนแน่น แต่เขาพยายามดิ้นรนขัดขืนหนีเอาตัวรอด และถูกปิดปากด้วยเทปกาว รอบปากเขายังมีกาวเหนียวติดอยู่ คนร้ายต้องการให้ผู้ตายรู้ทุกขั้นตอนที่เริ่มตัดเอาชิ้นเนื้อทุกชิ้นออก โดยที่คนร้ายไม่ได้ฉีดยาชาให้เลย ตรวจสอบแล้วไม่มีสารเคมีชนิดใดตกค้างในร่างกาย เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงผู้ตายจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนก่อนตาย” ถ้อยคำและแววตาของนายแพทย์คมสันแลดูสงสารผู้ตายจับใจ ถึงแม้เขาเคยชินกับการชันสูตรศพมานับไม่ถ้วน ทว่ารายนี้ทำเอาเขาเองถึงกับสลดหดหู่

“ผมไม่แน่ใจจะทนฟังหมอเล่าจนจบได้ไหม” เขากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบากมีอาการพะอืดพะอมสะอิดสะเอียนคลื่นไส้ปนสยองขึ้นมาบ้างแล้ว

“งั้นสรุปสั้น ๆ คนร้ายจะเริ่มจากชิ้นไหนไม่สำคัญ แต่ชิ้นส่วนสุดท้ายคือหัวใจ ถึงยังไงผมก็สงสัยว่าเขาน่าจะไม่มีความรู้เรื่องการผ่าตัดเอาอวัยวะชิ้นส่วนมนุษย์ออกมานะ เพราะดูจากการตัดแล้วมันเป็นการตัดแบบลังเลไม่มั่นใจเพียงแค่เอาสิ่งที่ต้องการออกมาเท่านั้น มันเลยทำให้ตัดอวัยวะส่วนอื่นฉีกขาดไปด้วย และเขาทำอย่างรวดเร็ว คงกลัวช็อกตายก่อนจะไปตัดเอาหัวใจ มันก็ยังแปลกตรงคนร้ายรู้ได้ยังไงว่าต้องตัดตรงไหนถึงเอาอวัยวะพวกนั้นออกมานี่สิ” นายแพทย์คมสันย่นคิ้วจนเกือบชนกันตอบรวบรัดตัดบทยังมีสีหน้าแววตาเปี่ยมไปด้วยความสมเพชเวทนาต่อเหยื่อรายนี้ ก่อนจะเรียกให้ผู้ช่วยประจำห้องผ่าตัดคนหนึ่งเข้ามาช่วยเย็บแผลหน้าท้องต่อจากเขา

“หมอกำลังสงสัยคนร้ายอาจมีความรู้ด้านการผ่าตัดเหมือนหมอ”

“นั่นก็ประเด็นหนึ่ง หรือไม่เขาก็คงไปศึกษาวิธีการพวกนี้มาจากในหนังสือตำราแพทย์ ไม่ก็ในอินเตอร์เน็ต”

“แล้วใบหน้าที่ถูกถลกหนัง กับ การเฉือนลายนิ้วมือทุกนิ้วล่ะ หมอคิดว่า...”

“สองขั้นตอนนี้ น่าจะทำหลังจากเขาตาย เพื่อทำลายหลักฐาน ไม่ให้หมวดตามหาร่องรอยเจอ”

ความเงียบเข้ามาปกคลุมบุคคลทั้งสอง ทุกอย่างในเวลานี้เป็นเครื่องหมายคำถาม เขากำลังรับมืออยู่กับใครกันแน่ ต่อให้เป็นมัจจุราช หรือปีศาจหน้าไหน จะต้องตามล่าลากคอคนร้ายรายนี้มารับโทษความผิดตามกฎหมายให้ได้

“พบอะไรที่สามารถโยงใยไปหาตัวคนร้ายไหมหมอ”

“ไม่เลย ศพนี้ปกปิดร่องรอยได้ประณีตมาก ตอนล้างตัวผู้ตายดูอย่างละเอียดแล้วไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลือไว้เลย”

“เส้นผม เส้นขน รอยนิ้วมือ รอยเลือด….”

“ไม่มี”

คำตอบของนายแพทย์คมสัน ทำให้ ร.ต.ท. วันชัย ยืนนิ่งกอดอกใช้มือข้างหนึ่งลูบปลายคางมีหน้ากากอนามัยปิดอยู่ สายตามองไปยังร่างไร้วิญญาณของผู้เคราะห์ร้ายอีกครั้งอย่างพินิจพิเคราะห์ หยุดอยู่ที่ใบหน้าอันชวนสยอง ยิ่งทำให้นึกเวทนาสงสารเมื่อคิดถึงตอนเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใดก่อนเสียชีวิต

“เดี๋ยวผมกลับไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุหน่อย ฝากหมอด้วยนะ เจออะไรเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีติดต่อผมทันที และผมขอผลตรวจพรุ่งนี้ก่อนแปดโมงนะหมอ”

“หน้าที่ผมอยู่แล้ว คดีนี้ผมจะได้นั่งจิบ ปิโนต์นัวร์ (Pinot noir) ไหมหมวด” เป็นคำถามประจำของนายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปีมักเอ่ยแทบทุกครั้งเวลาเจอหน้ากับ ร.ต.ท. วันชัยซึ่งอายุน้อยกว่าเขาหลายปี แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาระหว่างมิตรภาพ ทั้งคู่มีโอกาสได้ร่วมงานกันมาสี่ปีสนิทมากพอจะชวนไปนั่งจิบไวน์ด้วยกันเวลาผู้หมวดสามารถไขคดีจับตัวคนร้ายได้ในแต่ละครั้ง

ร.ต.ท. วันชัย ชะงักปลายเท้าหยุดอยู่หน้าประตูห้อง เผยอยิ้มมุมปากให้กับความมีอารมณ์ขันฝืดในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ของนายแพทย์คมสันก่อนตอบกลับ“ผมเลี้ยงหมอสามวันติดกันเลย หลังจบงานนี้” แล้วเปิดประตูออกไปนอกห้อง อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นจนเห็นได้ชัด เขาถอดเสื้อคลุมใส่ลงในตะกร้าผ้ารถเข็น และถอดหมวกกับถุงมือใส่ลงในถังขยะ ขณะเดินตรงไปหาจ่าเกิด นั่งรออยู่ทางด้านหน้าอาคารเพื่อให้ห่างไกลจากห้องชันสูตรศพ ก้มมองดูนาฬิกาบอกเวลา 16:40 น.



(มีต่อ)

“กาแฟร้อนครับหมวด แต่มันเย็นแล้ว” จ.ส.ต. เกิด ยิ้มแหยหน้าเจื่อนไม่กล้าสู้หน้าหัวหน้ารู้สึกผิดที่ปล่อยให้อยู่ภายในห้องชันสูตรศพคนเดียว ถึงแม้รู้ว่าบุคคลตรงหน้าไม่ถือสา เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาไม่สามารถทนอยู่ในห้องนั้นได้

“ขอบคุณจ่า” รับกาแฟร้อนแก้วพลาสติกที่ไม่หลงเหลือความร้อน ขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ รสชาติขมเย็นชืดของมันทำให้เขารีบมองหาถังขยะ

“จ่าเดี๋ยวเราไปที่เกิดเหตุกัน”

“ครับ...แล้ว..เอ่อ..ภายในห้อง...”

“ไม่มีหลักฐานอะไรให้สืบค้นไปหาตัวคนร้ายได้เลย ส่วนศพ ตับ ม้าม ปอด ไต และหัวใจ หายไป”

“หา...”มีอาการตาค้างยืนนิ่งจ้องมองผู้หมวดวันชัยตาไม่กะพริบ จู่ ๆ ขนแขนลุกเกรียวขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวผมเล่ารายละเอียดให้ฟังในรถ รีบไปรถคงติดแน่”

กว่าทั้งคู่จะฝ่าการจาราจรคับคั่งบนท้องถนนมาได้ใช้เวลาไปชั่วโมงเศษก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุ มีเทปกั้นเขตสีเหลืองตัวหนังสือสีดำ เขียนว่า DANGER ZONE DO NOT CROSS โดยรอบบริเวณพื้นที่เกิดเหตุตีวงกว้างขยายออกไปอีกประมาณสิบห้าเมตร ทั้งคู่เดินลอดเส้นกั้นตรงไปยังถังขยะสีเขียวกับเหลืองสองใบ จ่าเกิดเดินวนทั่วเส้นกั้นภายในเผื่อเจออะไรเพิ่มเติม ถุงขยะสีดำสามใบถูกส่งไปตรวจสอบหาลายนิ้วมือแฝง ถึงแม้รู้คำตอบล่วงหน้าว่าจะไม่ได้อะไร คนร้ายฉลาดเป็นกรดอย่างนี้มีเหรอจะไม่สวมถุงมือ

“จ่า มีใครเอากล้องวงจรปิดละแวกนี้ไปตรวจสอบหรือยัง”

“เอาไปหมดแล้วครับหมวด กำชับไปแล้วต้องรู้เรื่องก่อนเข้าห้องประชุมพรุ่งนี้เช้าครับ”

“แล้วมีใครจับถุงขยะด้วยมือเปล่าบ้างนอกจากป้าที่เห็นคนแรก”

“ป้าบอกจำไม่ได้ คงมีแต่ป้าคนเดียว เจ้าหน้าที่เก็บลายนิ้วมือป้าไปเรียบร้อยครับหมวด”

“ดีมากจ่า...เราเดินไปคุยกับยามหน้าหมู่บ้านฟ้าสวยกันหน่อยดีกว่า”

“ดีครับ ขืนอยู่ตรงนี้นาน ผมคงเป็นลมเพราะดมกลิ่นขยะนี้แน่ โอย..ไม่ไหว กลิ่นมันชวนให้ผมจะอ้วกเสียให้ได้” จ่าเกิดบี้จมูกกลั้นลมหายใจไม่อยากสูดเอากลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากกองขยะอีก รีบเดินตามผู้หมวดวันชัยตรงไปหายามหน้าหมู่บ้านฟ้าสวยอยู่ห่างไปประมาณหกสิบเมตร

เป็นไปตามความคาดหมาย ได้คำตอบเดิม คือไม่รู้ ไม่เห็นอะไรเลย คนหนึ่งปั่นจักรยานเข้าไปตรวจรอบหมู่บ้าน ส่วนอีกคนก็อยู่แต่ในซุ้มป้อมยามเลยไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งปกติ หรือเห็นใครทำอะไร อีกอย่างตรงถังขยะก็เป็นมุมลับตายิ่งทำให้มองไม่เห็น รถยนต์วิ่งผ่านก็เห็นมีบ้างเป็นธรรมดาของบนถนนสายนี้มีวิ่งทั้งคืน

คว้าน้ำเหลวอีกครั้ง ทั้งสองเดินกลับไปที่รถ ร.ต.ท. วันชัย กำลังขบคิดนี่เขาพลาดอะไรตรงไหนไปหรือเปล่า และพยายามสวมจิตวิญญาณแทนคนร้าย ถ้าเขาเป็นคนร้ายก็คงไม่มีทางทิ้งหลักฐานไว้ให้ติดตาม ทำให้คิดไปไกลถึงวันพรุ่งนี้เมื่อเห็นกล้องวงจรปิด อาจได้รูปรถกับป้ายทะเบียนมาก็จริง ทว่ามันคงเป็นป้ายทะเบียนรถปลอม ซึ่งถ้าเป็นเขาคงทำแบบนั้นเช่นเดียวกัน

“บ้านป้าสายใจที่เห็นศพเป็นคนแรกอยู่แถวไหนจ่า”

จ.ส.ต.เกิด เปิดแฟ้มคดีนี้ขึ้นมาอ่าน “ดูจากข้อมูลให้ไว้อยู่แถวนนนี่แหละครับหมวดแกรับผิดชอบเก็บกวาดถนนเส้นนี้”

“ไปคุยกับป้ากันหน่อย”

“ครับ”

สิบห้านาทีต่อมารถยนต์ตำรวจติดไซเรนบนหลังคาแต่ไม่ได้เปิดใช้งาน มีตัวหนังสือ POLICE ติดไว้ด้านข้างตัวรถทั้งสองฝั่งเข้ามาจอดหน้าปากซอยหมู่บ้านแห่งหนึ่งเป็นทาวน์เฮ้าส์ชั้นเดียวถูกสร้างติดกันยาวหลายสิบหลังคาเรือน มีผู้คนอาศัยอยู่กันพลุกพล่านเด็กหลายคนพากันวิ่งเล่นหน้าบ้าน จ่าเกิดเปิดประตูรถถามถึงบ้านของป้าใจ หรือสายใจ ยั่งยืน เด็กชายคนหนึ่งสวมชุดนักเรียนชี้ไปยังบ้านหลังสุดท้ายสุดซอย

เสียงออดดังขึ้นสองครั้ง หญิงสูงวัย อายุ 59 ปี รูปร่างเล็กผมสั้นหยักศกสีดำแซมขาว ผิวออกคล้ำ ใบหน้าเรียวมนมีริ้วรอยร่องแก้มลึกและฝ้าบริเวณโหนกแก้มกับหน้าผาก ทำท่าตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นชายสองคนยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านที่ห่างตัวบ้านราวสองเมตร ชายคนหนึ่งสวมชุดเครื่องแบบทำให้รู้ได้ทันทีคือตำรวจ เดินเข้าไปหาอย่างประหม่า ทั้งสองกล่าวสวัสดีพร้อมกับแนะนำตัว บอกจะมาสอบถามเรื่องเหตุการณ์เมื่อเช้า ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงเห็นได้ชัด มือไม้สั่นขณะเปิดประตูให้นายตำรวจทั้งสองเข้ามาในบ้าน

“เชิญนั่งก่อนจ้ะ เดี๋ยวฉันให้ลูกสาวเอาน้ำมาให้ นุชเอ้ยเอาน้ำเย็นมาให้คุณตำรวจหน่อยสองแก้วนะ” เสียงตะโกนดังพอให้คนทางด้านหลังบ้านได้ยิน

“ไม่ต้องหรอกป้า เราขอสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมนิดหน่อยเอง” จ.ส.ต. เกิดรีบบอกปฏิเสธเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเป็นภาระ นั่งลงกับพื้นซีเมนต์หินอ่อน ด้านหน้าจอทีวีสีดำไม่ได้เปิดใช้งานชิดกับผนัง มีราวแขวนผ้าอยู่เต็มติดผนังตรงข้ามติดกับหน้าต่างมุ้งลวด อีกฝั่งเห็นมีประตูสองบานติดกันน่าจะเป็นห้องนอน ในสุดเป็นประตูเปิดออกไปทางด้านหลัง จากการตรวจสอบประวัติของเจ้าของบ้านมาแล้วจึงทราบว่าป้าสายใจพักอยู่กับลูกสาวเพียงสองคน ส่วนสามีประสบอุบติเหตุในระหว่างทำงานก่อสร้างเสียชีวิตไปแล้วสองปี

“จะถามอะไรป้าอีกเหรอ” ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นฝั่งตรงข้ามกับคนทั้งสอง

“ผมรับผิดชอบคดีนี้โดยตรง เมื่อเช้าไม่ได้เข้ามาตรวจสอบที่เกิดเหตุ จะรบกวนป้าเล่าซ้ำอีกครั้งได้ไหมครับป้าพบศพเมื่อไร ในสภาพยังไง”

“ป้าเห็นศพนั้นยังกลัวไม่หาย ไม่รู้คืนนี้จะเอาไปฝันร้ายหรือเปล่า” ใบหน้าซีดจางนั้นใช้สองมือลูบต้นแขนจู่ ๆ ก็เกิดขนลุกซู่ขึ้นมา

“ถ้าป้ากลัวก็สวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนสิป้า” จ่าเกิดแนะนำ

“ป้าคิดอยู่จะนิมนต์หลวงพ่อไปไว้บนหัวนอนคืนนี้”

คำตอบของอีกฝ่ายทำให้ทั้งสองอดยิ้มออกมาไม่ได้ และจ่าเกิดตอบกลับ “ดี ๆ ป้าจะได้ไม่ฝันร้าย งั้นรบกวนช่วยป้าเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟังหน่อยนะ”

“ป้าออกไปทำงานตีห้า เริ่มต้นกวาดถนนไปเรื่อย ๆ จนไปถึงถังขยะวางอยู่สองใบ เห็นถุงดำมันวางอยู่ข้างนอก ก็นึกว่าใครเอาอะไรมาทิ้งไว้ ทำไมไม่ทิ้งให้ตรงถัง คิดอีกทีเผื่อเป็นของใช้คนรวยเขาไม่ใช้แล้วเอามาทิ้ง ถ้ามันยังพอใช้ได้ป้าก็จะเอามาเก็บที่บ้าน เลยวางไม้กวาดไว้ ตรงไปเปิดปากถุง ของอะไรทำไมมันหนักจัง รีบแก้เชือกรัดปากถุง พอเปิดได้มองเข้าไปเห็นเป็นสีดำ ๆ ไม่ชัดเป็นอะไร อ้าปากถุงให้กว้างขึ้น ทีนี้ถุงมันหลุดมือ ของข้างในมันล้มลง เห็นชัดเจนว่าเป็นหัวคนผมสีดำใบหน้าไม่มีเนื้อหนังมีแต่เลือดนอนคุดคู้อยู่ ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ เท่านี้แหละป้าก็หวีดร้องวิ่งหนีมาตั้งหลักไกลจากตรงนั้น คนที่เดินมาเห็นเป็นผู้ชายท่าทางกำลังไปทำงานก็รีบมาถามป้าเป็นอะไร เห็นร้องลั่นตัวสั่นเป็นเจ้าเข้ายังกับคนบ้าเสียสติ ป้าก็บอกมีคนอยู่ในถุงดำ ชี้ไปตรงถังขยะหันหน้าไปทางอื่นไม่กล้ามองแล้วกลัวมาก ผู้ชายคนนั้นย่องเข้าไปดูใกล้ ๆ ช้า ๆ คงกลัวอยู่แหละ พอเห็นเป็นคนจริง ๆ บอกให้ป้ารีบโทรหาตำรวจ 191 ส่วนเขาไม่มีเวลาเพราะต้องรีบไปทำงานมีประชุมด่วน แต่เขายืนอยู่เป็นเพื่อนป้าสักพักพอให้ป้าหายตกใจถึงไปนะ มีเสียงหวอรถตำรวจดังนั่นแหละเขาเลยขอตัวไปก่อน ป้าก็ไม่เข้าไปดูศพอีกจนตำรวจมากัน” ใบหน้าซีดจางลงอีก น้ำเสียงสั่น ๆ ทำให้รู้ว่าคนเล่ายังมีความหวาดกลัวมาก

“มีใครอีกไหมป้าที่เข้ามาเห็นศพรายนี้ตอนป้าส่งเสียงร้องให้คนมาช่วย”

“ป้าก็จำไม่ได้นะ มีอีกสองสามคนมั้ง เดินมาเป็นกลุ่ม ยืนดูอยู่ห่าง ๆ เห็นพวกตำรวจมากันเยอะมาก”

“แล้วป้าจำหน้าพวกเขาได้ไหม ที่มาเป็นกลุ่มน่ะ”

“จำไม่ได้ ป้าไม่ได้สนใจดูพวกเขาเลย ได้ยินแต่คุยกันว่าศพน่ากลัวมากมีแผลเย็บที่หน้าท้องด้วยป้าก็ยิ่งกลัว และอีกอย่างป้ากำลังถูกตำรวจนายหนึ่งสอบปากคำอยู่ แต่จำผู้ชายคนแรกที่อยู่เป็นเพื่อนป้าได้ ป้าบอกรูปร่างหน้าตานายตำรวจคนนั้นไปแล้ว” ป้าสายใจตัดบทไม่อยากเล่าต่อ

“ถ้าเจออีกครั้งป้าจำเขาได้ไหม” คราวนี้ ร.ต.ท. วันชัย เป็นฝ่ายเอ่ยถาม

“จำได้สิคุณตำรวจ ไม่ลืมหรอก” ตอบรับหนักแน่น

“ถ้างั้นทดสอบความจำกันหน่อย ป้าช่วยเล่ารายละเอียดรูปร่างหน้าตาผู้ชายคนนั้นให้ผมฟังหน่อยสิ” ร.ต.ท. วันชัย กับจ.ส.ต. เกิดอมยิ้มขยิบตาให้กัน

“แหมคุณตำรวจเห็นแก่อย่างนี้ ป้าความจำดีนะ เขาน่าจะอายุไม่เกินสามสิบ ตัวสูง รูปร่างหนาไม่อ้วนนะ ผมสั้นเปิดหน้าผาก จมูกโด่งบานออก ปากบาง ผิวขาวเหลือง ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวทับเข้าในกางเกงผ้าสีดำมีกระเป๋าสะพายไว้ด้านข้างหนึ่งใบ หมดแล้วป้าจำได้แค่นี้”

“เก่งมากป้า ตรงกับที่เขียนอยู่ในรายงานเลย” จ.ส.ต. เกิดยิ้มให้กล่าวชื่นชม

“แล้วคุณตำรวจรู้ตัวคนร้ายหรือยัง ใครนะช่างใจร้ายทำกันได้ลงคอขนาดนั้น” สีหน้าของป้าสายใจวูบสลดลงในทันทีด้วยความสงสารผู้เคราะห์ร้าย

“ยังครับป้ากำลังอยู่ในขบวนการสืบสวน” จ.ส.ต. เกิดตอบไปสั้น ๆ

“ขอบคุณป้ามากครับ เดี๋ยวผมสองคนขอตัวกลับเลย ไม่รบกวนป้าแล้ว และนี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ผม ถ้าป้านึกอะไรได้หรือพอจำใครได้บ้าง ช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับ” ร.ต.ท. วันชัย ยื่นนามบัตรส่งให้และลุกขึ้นยืน

“ขอโทษค่ะ มัวแต่สาละวนอยู่กับแกงในหม้อเลยปลีกตัวเอาน้ำมาให้ช้า” หญิงสาวคนหนึ่งน่าจะเป็นนงนุชลูกสาวของป้าสายใจเปิดประตูหลังบ้านเดินถือถาดน้ำเย็นสองแก้วออกมาพอดี

“ครับ...เอ่อนี่ใช่คุณ…” ร.ต.ท. วันชัย มองหญิงร่างบางในชุดสีขาวลักษณะผู้ช่วยพยาบาล รูปหน้าคล้ายมารดาทว่าต่างกันตรงเธอผิวพรรณเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลมากกว่าด้วยอายุเป็นตัวบ่งบอก

“นุชค่ะ” รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้านวลเนียนนั้น

“ทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลเหรอครับ” ร.ต.ท. วันชัย เอ่ยถามเห็นจ่าเกิดเอายิ้มแต่จ้องหน้าอีกฝ่าย เอื้อมหยิบแก้วน้ำดื่มจากถาดในมือของนงนุชขึ้นมาดื่มตามมารยาท

“ใช่ค่ะ กำลังจะไปเข้าเวร ตอนแรกจะลาหยุดอยู่เป็นเพื่อนแม่ เห็นบ่นยังกลัวเรื่องเมื่อเช้า แม่ไม่ให้หยุดบอกอยู่คนเดียวได้ก็เลยไปทำ แต่ก็ต้องทำอาหารไว้ให้แม่ก่อนค่ะ”

“ไปทำงานเถอะแม่อยู่ได้ แล้วทำกับข้าวเสร็จหรือยังบอกไม่ต้องทำก็ไม่เคยเชื่อเดี๋ยวก็ไปเข้าเวรสาย” บ่นอุบอิบให้กับลูกสาว

“เสร็จแล้วแม่ ไม่เป็นไรหรอกทันอยู่แล้ว” หันไปตอบและยิ้มให้มารดา

“ทำงานอยู่โรงบาลไหนครับ” จ.ส.ต. เกิดถามขึ้นบ้าง เอื้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มตามหัวหน้า

“โรงบาลนนทบุรี ใกล้ ๆ นี่เองค่ะ นั่งรถเมล์ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว”

“ผมผ่านทางนั้นพอดี ติดรถผมไปได้นะครับ ผมไปส่ง” ผู้หมวดวันชัยขันอาสา

“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะขอนั่งกินข้าวกับแม่ก่อน ขอบคุณนะคะ” รีบปฏิเสธออกไปอย่างเกรงใจ

“ถ้างั้นผมสองคนไม่รบกวนขอตัวเลยนะครับ สวัสดีครับ”

คล้อยหลังสองแม่ลูก ร.ต.ท. วันชัย สั่ง จ.ส.ต. เกิดให้นำเจ้าหน้าที่มาเฝ้าติดตามสองแม่ลูกอย่างใกล้ชิดโดยอย่าให้รู้ตัวว่าถูกติดตาม และสั่งให้เร่งหาตัวชายผู้ต้องสงสัยดังกล่าวซึ่งอยู่กับป้าสายใจในเช้าวันนี้ให้เจอเร็วที่สุดเช่นกัน จ่าเกิดมีสีหน้างุนงงที่ได้รับคำสั่งให้ติดตามสองแม่ลูก ตั้งท่ากำลังเอ่ยปากถามแต่ก็เปลี่ยนใจด้วยรู้นิสัยดีตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาสามปีหัวหน้าคนนี้ไม่เคยไว้ใจใคร และให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีคือผู้ต้องสงสัยทั้งหมด



…. จบตอน ….

ทดลอง ตั้งกระทู้ ด้วยนิยายแนวสอบสวนสืบสวนปนสยอง กันเลยงานนี้ :-)

เอาไว้ สัปดาห์หน้ามาต่อตอนที่ 2 กัน



ขอให้เพื่อน ๆ นักอ่านทุกท่าน มีความสุขกับการอ่านนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณ คุณดินสอสีเลือด ที่เอานิยายมาวางให้ เพื่อน ๆ ได้อ่านค่า

ขอบคุณค่ะ